Ενας δρομος υπερβασης πολλαπλων δυσκολιων, συνεχους προσπαθειας, αντοχης, ανοχης, υπομονης και επιμονης στα ονειρα και στις αξιες.
Η αγωνιστικη μου σεζον τελειωσε πριν δυο βδομαδες με ευχαριστο τονο. Τερματισα 12η στο Παγκοσμιο Πρωταθλημα της ITU μεγαλης αποστασης (απο 35 γυναικες που προκριθηκαν στην κατηγορια μου).
Δεν ειμαι απολυτα ικανοποιημενη. Ωστοσο, κανοντας μια μικρη αναδρομη στο παρελθον και αναπολωντας τις δυσκολιες που καταφερα να ξεπερασω για να φτασω στο στημειο που βρισκομαι σημερα, μπορω να πω οτι ειμαι ευτυχισμενη και πανετοιμη για την καινουρια χρονια.
Ας σας διηγηθω μια μικρη ιστορια για να σας δωσω να καταλαβετε απο που προερχομαι και που εχω φτασει σημερα.
Στις αρχες του '90 και οταν ημουνα στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου, η νεο-σχηματισμενη ομαδα αθλητισμου και τρεξιματος στην πολη, διοργανωνε ενα διημερο ασκησεων-τεστ αντοχης και δυναμης προκειμενου να επιλεξει τους καλυτερους νεους αθλητες. Ημουνα παντα ενα δραστηριο παιδακι με πολυ ενεργεια και παθος και ηθελα με ολη μου την καρδια να γινω και γω μελος αυτης της ομαδας. Εβαλα τα δυνατα μου και προσπαθησα με ολη μου την ψυχη για μια καλη επιδοση στα τεστ. Ομως δεν τα καταφερα και δεν επιλεχθηκα. Μου ειπαν οτι δεν ημουνα αρκετα καλη για την ομαδα.
Οταν μετεπειτα πηγα στο γυμνασειο και στο λυκειο, ημουνα μια πολυ καλη μαθητρια αλλα οχι αρκετα καλη για τις δυσκολες σχολες της αρχιτεκτονικης, ιατρικης, κτλπ. Μαλιστα, οι γονεις μου, πιστευαν οτι στο μονο πραγμα που ημουνα πραγματικα καλη ητανε το ποδηλατο. Και παρολο που πετυχα στη σχολη μαθηματικων, οι γονεις μου μου ειπαν οτι δεν θα καταφερω να την τελειωσω.
Παραλληλα με τις σπουδες μου, αρχισα να κανω πιο συστηματικα ποδηλατο. Μπηκα σε εναν τοπικο συλλογο οπου οι προπονητες μου με θεωρουσαν καλη, αλλα οχι αρκετα καλη ωστε να γινω μελος της Εθνικης ομαδας. Ειχα ασθμα και ημουν ανεμικη.
Αποφοιτησα απο το τμημα μαθηματικων με τον τριτο καλυτερο μεσο ορο βαθμολογιας εκεινης της χρονιας. Πετυχα διπλη υποτροφια (διδακτρα και μισθο) απο το πανεπιστημιο του Bath της Αγγλιας (3ο σε καταταξη σε ολη την Αγγλια) για να ολοκληρωσω το μαστερ μου με διατριβη (MPhil). Στη συνεχεια, πετυχα επισης διπλη υποτροφια (διδακτρα και μισθο) απο το πανεπιστημιο του Georgia Tech των ΗΠΑ (5ο σε καταταση στις ΗΠΑ και 8ο σε ολο τον κοσμο) για να ολοκληρωσω το διδακτορικο μου στην Υπολογιστικη Βιολογια. Ως νυν ανωτερη επιστημονας ερευνας στην Ιατρικη σχολη του Ορους Σινα στη Νεα Υορκη (LinkedIn), εχω συνταξει δεκα αρθρα σε υψηλα επιστημονικα περιοδικα και εχω μια πατεντα στο ονομα μου.
Στο τριαθλο, απο το 2012 που ξεκινησα, εκτος απο παμπολες νικες σε τοπικους αγωνες τριαθλου, διαθλου, ποδηλασιας (δρομου και mtb), κολυμβησης ανοιχτης θαλασσης και τρεξιματος, κατεκτησα την 4η θεση στους Παναμερικανικους Κολλεγιακους αγωνες με το γρηγοροτερο τρεξιμο (37:51 για το 10αρι) το 2012, αναδειχθηκα τοπικη πρωταθλητρια Διαθλου για το 2014 και 2015, τοπικη πρωταθλητρια Xterra τριαθλου για το 2015 και τερματισα 12η στο Παγκοσμιο πρωταθλημα ITU μακρινης αποστασης το 2016.
Ο δρομος για να φτασω εδω δεν ηταν ομαλος. Καταφερα να παλεψω με τη γονικη απορριψη τοσο ακαδημαικα οσο και αθλητικα. Ξεπερασα τις κακες σχεσεις και συνεχεις απορριψεις διαφορων καθηγητων και προπονητων, που το μονο που σκεφτοντουσαν ηταν η προσωπικη τους επιτυχια. Επιβιωσα πολλαπλα πολιτικα και διπλωματικα παιχνιδια του ακαδημαικου κυκλου. Δοκιμασα την υπομονη και την επιμονη μου με ολα τα ειδη των αθλητικων τραυματισμων συμπεριλαβανομενου και μιας χρόνιας μυοσκελετικης ανωμαλιας, η οποια μου προκαλουσε πονο στους κοιλιακους μυς και η οποια μου πηρε σχεδον δύο χρονια για να βρω την αιτια της και περιπου δεκα μηνες για να την ξεπερασω!
Το σιγουρο ειναι οτι ποτε δεν θα σταματησω να προσπαθω, ποτε δε θα προδωσω τα ονειρα μου!
Ευχαριστω θερμα ολους τους συνοδοιπορους μου σε αυτο τον ανωμαλο δρομο των ονειρων μου!
Σας φιλω,
Λουκια
Δεν ειμαι απολυτα ικανοποιημενη. Ωστοσο, κανοντας μια μικρη αναδρομη στο παρελθον και αναπολωντας τις δυσκολιες που καταφερα να ξεπερασω για να φτασω στο στημειο που βρισκομαι σημερα, μπορω να πω οτι ειμαι ευτυχισμενη και πανετοιμη για την καινουρια χρονια.
Ας σας διηγηθω μια μικρη ιστορια για να σας δωσω να καταλαβετε απο που προερχομαι και που εχω φτασει σημερα.
Στις αρχες του '90 και οταν ημουνα στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου, η νεο-σχηματισμενη ομαδα αθλητισμου και τρεξιματος στην πολη, διοργανωνε ενα διημερο ασκησεων-τεστ αντοχης και δυναμης προκειμενου να επιλεξει τους καλυτερους νεους αθλητες. Ημουνα παντα ενα δραστηριο παιδακι με πολυ ενεργεια και παθος και ηθελα με ολη μου την καρδια να γινω και γω μελος αυτης της ομαδας. Εβαλα τα δυνατα μου και προσπαθησα με ολη μου την ψυχη για μια καλη επιδοση στα τεστ. Ομως δεν τα καταφερα και δεν επιλεχθηκα. Μου ειπαν οτι δεν ημουνα αρκετα καλη για την ομαδα.
Οταν μετεπειτα πηγα στο γυμνασειο και στο λυκειο, ημουνα μια πολυ καλη μαθητρια αλλα οχι αρκετα καλη για τις δυσκολες σχολες της αρχιτεκτονικης, ιατρικης, κτλπ. Μαλιστα, οι γονεις μου, πιστευαν οτι στο μονο πραγμα που ημουνα πραγματικα καλη ητανε το ποδηλατο. Και παρολο που πετυχα στη σχολη μαθηματικων, οι γονεις μου μου ειπαν οτι δεν θα καταφερω να την τελειωσω.
Παραλληλα με τις σπουδες μου, αρχισα να κανω πιο συστηματικα ποδηλατο. Μπηκα σε εναν τοπικο συλλογο οπου οι προπονητες μου με θεωρουσαν καλη, αλλα οχι αρκετα καλη ωστε να γινω μελος της Εθνικης ομαδας. Ειχα ασθμα και ημουν ανεμικη.
Δεν ξερω τι θα πει "ταλεντο" ή "αρκετα καλη", ομως ειμαι σιγουρη για ενα πραγμα:
ποτε δε σταματησα να προσπαθω!
Αποφοιτησα απο το τμημα μαθηματικων με τον τριτο καλυτερο μεσο ορο βαθμολογιας εκεινης της χρονιας. Πετυχα διπλη υποτροφια (διδακτρα και μισθο) απο το πανεπιστημιο του Bath της Αγγλιας (3ο σε καταταξη σε ολη την Αγγλια) για να ολοκληρωσω το μαστερ μου με διατριβη (MPhil). Στη συνεχεια, πετυχα επισης διπλη υποτροφια (διδακτρα και μισθο) απο το πανεπιστημιο του Georgia Tech των ΗΠΑ (5ο σε καταταση στις ΗΠΑ και 8ο σε ολο τον κοσμο) για να ολοκληρωσω το διδακτορικο μου στην Υπολογιστικη Βιολογια. Ως νυν ανωτερη επιστημονας ερευνας στην Ιατρικη σχολη του Ορους Σινα στη Νεα Υορκη (LinkedIn), εχω συνταξει δεκα αρθρα σε υψηλα επιστημονικα περιοδικα και εχω μια πατεντα στο ονομα μου.
Στο τριαθλο, απο το 2012 που ξεκινησα, εκτος απο παμπολες νικες σε τοπικους αγωνες τριαθλου, διαθλου, ποδηλασιας (δρομου και mtb), κολυμβησης ανοιχτης θαλασσης και τρεξιματος, κατεκτησα την 4η θεση στους Παναμερικανικους Κολλεγιακους αγωνες με το γρηγοροτερο τρεξιμο (37:51 για το 10αρι) το 2012, αναδειχθηκα τοπικη πρωταθλητρια Διαθλου για το 2014 και 2015, τοπικη πρωταθλητρια Xterra τριαθλου για το 2015 και τερματισα 12η στο Παγκοσμιο πρωταθλημα ITU μακρινης αποστασης το 2016.
Εαν ολα αυτα δεν με κανουν "αρκετα καλη" τοτε τι;
Ο δρομος για να φτασω εδω δεν ηταν ομαλος. Καταφερα να παλεψω με τη γονικη απορριψη τοσο ακαδημαικα οσο και αθλητικα. Ξεπερασα τις κακες σχεσεις και συνεχεις απορριψεις διαφορων καθηγητων και προπονητων, που το μονο που σκεφτοντουσαν ηταν η προσωπικη τους επιτυχια. Επιβιωσα πολλαπλα πολιτικα και διπλωματικα παιχνιδια του ακαδημαικου κυκλου. Δοκιμασα την υπομονη και την επιμονη μου με ολα τα ειδη των αθλητικων τραυματισμων συμπεριλαβανομενου και μιας χρόνιας μυοσκελετικης ανωμαλιας, η οποια μου προκαλουσε πονο στους κοιλιακους μυς και η οποια μου πηρε σχεδον δύο χρονια για να βρω την αιτια της και περιπου δεκα μηνες για να την ξεπερασω!
Υστερα απο ολα αυτα, πιστευω οτι δεν οδευω προς το τελος του μυθηστορηματος μου. Στην πραγματικοτητα, οι περιπετειες μου βρισκονται μονο στην αρχη!
Το σιγουρο ειναι οτι ποτε δεν θα σταματησω να προσπαθω, ποτε δε θα προδωσω τα ονειρα μου!
Και ποτε δε θα εφισυχασθω στο να ειμαι "αρκετα καλη" για οτιδηποτε!
Ας μην απορριπτουμε λοιπον οσους δεν ειναι "αρκετα καλοι" και ας μην εφισυχασθουμε ποτε στο να ειμαστε απλα "αρκετα καλοι"!
Ευχαριστω θερμα ολους τους συνοδοιπορους μου σε αυτο τον ανωμαλο δρομο των ονειρων μου!
Σας φιλω,
Λουκια
Comments
Post a Comment