Ενας δρομος υπερβασης πολλαπλων δυσκολιων, συνεχους προσπαθειας, αντοχης, ανοχης, υπομονης και επιμονης στα ονειρα και στις αξιες.
Η αγωνιστικη μου σεζον τελειωσε πριν δυο βδομαδες με ευχαριστο τονο. Τερματισα 12η στο Παγκοσμιο Πρωταθλημα της ITU μεγαλης αποστασης (απο 35 γυναικες που προκριθηκαν στην κατηγορια μου). Δεν ειμαι απολυτα ικανοποιημενη. Ωστοσο, κανοντας μια μικρη αναδρομη στο παρελθον και αναπολωντας τις δυσκολιες που καταφερα να ξεπερασω για να φτασω στο στημειο που βρισκομαι σημερα, μπορω να πω οτι ειμαι ευτυχισμενη και πανετοιμη για την καινουρια χρονια. Ας σας διηγηθω μια μικρη ιστορια για να σας δωσω να καταλαβετε απο που προερχομαι και που εχω φτασει σημερα. Στις αρχες του '90 και οταν ημουνα στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου, η νεο-σχηματισμενη ομαδα αθλητισμου και τρεξιματος στην πολη, διοργανωνε ενα διημερο ασκησεων-τεστ αντοχης και δυναμης προκειμενου να επιλεξει τους καλυτερους νεους αθλητες. Ημουνα παντα ενα δραστηριο παιδακι με πολυ ενεργεια και παθος και ηθελα με ολη μου την καρδια να γινω και γω μελος αυτης της ομαδας. Εβαλα τα δυνατα μου και προσπαθησα με ολη μου την ψυχ